Даматканы абрус ужо знойдзецца не ў кожнай гаспадыні, але многія захоўваюць гэтыя шараватыя або выбеленыя ільняныя абрусы, якія засталіся ад прабаляў і бабуляў, каб рассцяліць на засенены вігілійны стол.

«Упэўнена крочце за Бэтлеемскай зоркай, каб яна дапамагла адшукаць Збаўцу і з новай моцай аддацца Яму, даверыць усе радасці і трывогі, надзеі і чаканні. Хай Божае Дзіця выпраменьвае святло, якое ўкажа сапраўдны шлях да праўды, любові і супакою», — піша біскуп.

Невядома, хто прынёс першыя падарункі нованароджанаму Каралю: ці зорка прэзентавала з нябёс сваё яснае ззянне; ці жывёлы, якія стаялі ў хляве, сваё цёплае дыханне; ці сена, якое атуляла немаўля ў яслях, сваю духмянасць і нават невыгоду, але, калі гэта быў далікатны мурог, то, можа, і не было той невыгоды?

Гэта cёння мы ўсё больш і больш забываемся на пах ёлкі ў памяшканні, які напаўняе дом святочнай атмасферай. Але і нашыя далёкія продкі не ведалі такой традыцыі. Традыцыя ставіць елкі і іх упрыгожваць – адна з самых маладых.

«Прынясі муражку духмянага», — казала жонка мужу або сыну, выпраўляючы за сенам, перад тым, як заслаць абрус на стале для вігілійнай вячэры.

Першая зорка, без з’яўлення якой нельга было садзіцца за вігілійны стол, хіба была самай доўгачаканай зоркай сярод дзяцей і дарослых розных пакаленняў.

Ёсць старая хрысціянская казка, што котка атрымала пазнаку М на ілбе ў знак удзячнасці ад Дзевы Марыі за тое, што грэла ноччу маленькага Езуса ў яслях. Многія коткі, відаць, памятаюць гэтую гісторыю і імкнуцца заняць сваё месца ў калядных сцэнках каля касцёлаў па ўсім свеце.